म यति, यति अशक्त र यति भित्र–भित्र कठ्याङ्ग्रिएको छु कि मेरो मर्ने एक मात्र इच्छासमेत मरिसकेको छ। म बाँचिरहेछु, खालि बाँचिरहेछु। तर, किन बाँचिरहेछु, बाँच्नको लक्ष्य के हो— त्यो आफैँलाई सोध्नेसमेत ममा इच्छा छैन। म झ्यालखानाभित्र छु अथवा झ्यालखानाबाहिर छु! त्यसपछि सजग हुने शक्तिसमेत ममा छैन। म खान्छु, कहिले काँचो खान्छु, कहिले पाकेको खान्छु र…
